Sepsa nabyta w szpitalu może być bardziej niebezpieczna
Gorączka, szybki oddech i zawroty głowy to główne objawy, które występują u pacjentów z zagrażającą życiu infekcją zwaną sepsą (posocznicą).
Posocznica występuje wtedy, gdy w organizmie pojawia się infekcja, która przedostaje się do krwioobiegu i może być bardzo niebezpieczna, bo powoduje uszkodzenie ważnych narządów. Zakażenia prowadzące do posocznicy zwykle rozpoczynają się w drogach moczowych, skórze, płucach lub układzie pokarmowym.
Szpitale powinny być czystymi i bezpiecznymi miejscami, do których udajemy się, aby wyzdrowieć, ale w szpitalu możemy zachorować na sepsę. Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)zakażenie szpitalne to zakażenie, które pojawiło się w wyniku leczenia w szpitalu, wtórne do stanu pacjenta sprzed hospitalizacji.
Chociaż większość przypadków sepsy ma swój początek poza szpitalem, około 15 proc. przypadków posocznicy ma miejsce w szpitalu. Niektóre badania sugerują nawet, że śmiertelność z powodu sepsy może być wyższa u osób, u których infekcja rozwinęła się w szpitalu w porównaniu do tych, którzy zachorowali w warunkach pozaszpitalnych.
Najczęściej źródłem zakażeń szpitalnych jest: źle wyjałowiony sprzęt medyczny, zakażona krew i preparaty krwiopochodne, przeterminowane płyny dezynfekcyjne oraz brudne ręce personelu medycznego.
Kto jest najbardziej narażony na sepsę?
Posocznica może rozwinąć się u każdego, ale zwykle zdarza się osobom ze słabym układem odpornościowym. Chociaż sepsy nie zawsze można uniknąć, istnieją pewne środki zapobiegawcze, które pacjenci mogą podjąć podczas pobytu w szpitalu.
U osób z obniżoną odpornością organizm próbuje zareagować na infekcję, ale może nie być w stanie jej powstrzymać. Posocznica występuje częściej u osób starszych i najmłodszych oraz u osób cierpiących na schorzenia lub przechodzących leczenie osłabiające funkcjonowanie układu odpornościowego.
Typowym przykładem jest pacjent chory na nowotwór poddawany chemioterapii lub osoba cierpiąca na przewlekłą chorobę, taką jak cukrzyca typu 2. Innym czynnikiem ryzyka są zabiegi inwazyjne, takie jak operacja.
Zakładanie cewników i stosowanie respiratorów również stanowią czynniki ryzyka rozwoju sepsy, ponieważ zabiegi te mogą spowodować wprowadzenie do organizmu bakterii lub innych patogenów.
Jak szpitale starają się zapobiegać sepsie?
Do placówek opieki zdrowotnej trafiają ludzie chorzy, zatem w szpitalu jest szereg bakterii i innych patogenów. Sepsa jest stosunkowo powszechna i może zagrażać życiu, więc szpitale mają określone protokoły i standardy.
Zapobieganie infekcjom obejmuje rygorystyczne sprzątanie i sterylizację przestrzeni i sprzętu używanego do opieki nad pacjentami. Medycy obserwują ich również pod kątem objawów sepsy, zwłaszcza te osoby, które są szczególnie narażone na ryzyko wystąpienia powikłań.
W sepsie liczy się czas. Trzeba bardzo szybko ocenić stan pacjenta, podać mu niezwłocznie dożylnie antybiotyki, uważnie monitorować i zlecać określone badania laboratoryjne.
Możesz zachorować na sepsę, gdy jesteś w szpitalu z innego powodu. Dlatego nie zaszkodzi zapoznać się z oznakami objawów tego zakażenia oraz poznać czynniki ryzyka.
Jak uniknąć sepsy w szpitalu?
Osoby z obniżoną odpornością muszą bardzo skrupulatnie monitorować i leczyć nawet drobne zakażenia, takie jak infekcja dróg moczowych, kaszel czy przeziębienie, bo nawet tego typu choroby przy niskiej odporności łatwo mogą prowadzić do sepsy.
Upewnij się, że jesteś na bieżąco z zalecanymi i rutynowymi szczepieniami. Chociaż nie chronią przed każdą możliwą infekcją, szczepionki stymulują układ odpornościowy i wytwarzają przeciwciała ochronne przeciwko określonym patogenom.
Pamiętaj, że posocznica to zespół objawów bezpośrednio zagrażający zdrowiu i życiu. Jeśli nie jest leczony, prowadzi do niewydolności wielonarządowej i w konsekwencji do zgonu. Typowy dla niej jest szybki i gwałtowny przebieg.
Gdy zauważysz pierwsze objawy sepsy, natychmiast zgłoś się po pomoc. Objawy sepsy mogą być zróżnicowane, najczęściej jest to zmiana temperatury ciała, przyspieszenie rytmu serca, spadek ciśnienia tętniczego, obrzęki, wysypka, a w końcowym etapie utrata świadomości.