Termin zaburzenia pochodzi z języka greckiego, gdzie "dysmorfia" oznacza brzydotę, szczególnie twarzy. Nazwa Zespół Quasimodo nawiązuje z kolei do bohatera kultowej powieści francuskiego pisarza i poety Victora Hugo - "Dzwonnik z Notre Dame". Quasimodo to przygarbiony, kulawy mieszkaniec dzwonnicy przy Katedrze Najświętszej Marii Panny w Paryżu o niezwykłym sercu, który ukrywa się przed ludźmi z powodu swojego wyglądu.
Co to jest zespół Quasimodo?
Zespół Quasimodo, inaczej nazywany dysmorfofobią, to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się przekonaniem lub ciągłymi obawami związanymi z nieestetycznym wyglądem lub budową ciała.
Dysmorfofobia - charakterystyka
Dysmorfofobia charakteryzuje się występowaniem obsesyjnych myśli zazwyczaj o wysoce przesadzonym lub nawet wymyślonym fizycznym defekcie. Osoby takie nie tylko nadmiernie dbają o swój wygląd, ale często mają także problemy w relacjach i czują się niekomfortowo w społeczeństwie sądząc, że inni zauważą ich "defekt". Osoby takie nie lubią być fotografowane, często unikają wystąpień publicznych sądząc, że inni ludzie oceniają ich wygląd. Zaburzenie to odbija się także na ich psychice. Osoby cierpiące na Zespół Quasimodo mają często m.in. niskie poczucie własnej wartości.
Zespół Quasimodo – objawy
Dysmorfofobia należy w klasyfikacji ICD-10 do zaburzeń hipochondrycznych. W klasyfikacji DSM-5 dysmorfofobia m.in. wraz z patologicznym zbieractwem czy trichotillomanią była przydzielana do grupy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.
Wśród objawów Zespołu Quasimodo znajdują się m.in: zaabsorbowanie jednym lub kilkoma postrzeganymi jako defekt lub wada cechami w wyglądzie niewielkimi lub niezauważalnymi przez innych, powtarzające się zachowania takie jak nadmierne przeglądanie się w lustrze, nadmierne dbanie o wygląd, ciągłe upewnianie się na temat swojego wyglądu lub ciągłe porównywanie swojego wyglądu z wyglądem innych. Innym objawem dysmorfofobii jest znaczący dystres lub upośledzenie w różnych sferach, m.in. społecznej, zawodowej lub prywatnej.
Leczenie zespołu Quasimodo
Najczęstszą metodą leczenia dysmorforobii jest psychoterapia – zwłaszcza poznawczo-behawioralna. Nieraz stosuje się także farmakoterapię. Przepisywane bywają leki przeciwdepresyjne, w dawce podobnej jak w przypadku terapii zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.