Strajk głodowy. Na czym polega taki protest?
Mariusz Kamiński, były szef CBA, został skazany w tzw. aferze gruntowej i osadzony w areszcie na warszawskim Grochowie, a następnie przewieziony do Radomia. Podobny los spotkał jego zastępcę, Macieja Wąsika. Byli posłowie nie zgadzają się z wyrokiem sądu i w proteście przed aresztowaniem zapowiedzieli strajk głodowy.
Strajk głodowy, inaczej głodówka protestacyjna jest pokojową formą protestu. Więzień odmawia przyjmowania pokarmów stałych by zwrócić uwagę na swój przypadek, spowodować zmianę decyzji lub wywołać poczucie winy. Osoba prowadząca protest, odmawia jedzenia w ramach sprzeciwu - aresztowaniu, wydanemu wyrokowi, warunkom panującym w więzieniu czy postępowaniu służb.
Większość strajkujących w taki sposób przyjmuje jedynie płyny, ale zgadza się na pomoc medyczną. Gdy osadzony odmawia przyjmowania jedzenia i picia to mówi się o suchym strajku głodowym. W ten sposób protestujący naraża swoje życie, ryzykuje trwałym uszczerbku na zdrowiu wskutek głodzenia się, a ostatecznie czeka go śmierć.
Ile można przeżyć bez jedzenia i wody?
Nasze ciała potrzebują pożywienia i wody, aby przetrwać. Energia z pokarmu i nawodnienie płynami jest niezbędne, abyśmy mogli prawidłowo funkcjonować. Wiele układów w organizmie działa optymalnie przy zróżnicowanej diecie i codziennym spożyciu odpowiedniej ilości wody.
Co się dzieje, gdy głodujemy? Nasze ciało jest w stanie przetrwać kilka dni bez wody, a bez jedzenia nawet kilka tygodni. Nie ma reguły określającej, jak długo można żyć w takich warunkach. To, jak długo dana osoba może przeżyć, zależy od różnych czynników, takich jak jej wiek i stan zdrowia oraz indywidualnych różnic i okoliczności, w tym zmian w naszym metabolizmie i zużyciu energii.
Eksperci nie wiedzą dokładnie, jak długo dana osoba może przeżyć bez jedzenia, ale istnieją dane dotyczące osób, które przeżyły bez jedzenia i picia od 8 do 21 dni. Szacunki te oparto na wydarzeniach, w których ludzie przeżyli, na przykład będąc uwięzieni lub pogrzebani żywcem.
Informacje na temat średniej długości życia głodujących opierają się na sytuacjach, takich jak strajki głodowe i poważne schorzenia. Uważa się, że maksymalny czas, jaki organizm może przeżyć bez jedzenia i wody, wynosi około tygodnia. Z samą wodą, ale bez pożywienia, czas przeżycia może wydłużyć się do dwóch, a nawet trzech miesięcy.
Dlaczego okres przeżycia jest różny? Decyduje wiek i stan zdrowia
Kiedy organizm człowieka nie otrzymuje wystarczającej ilości kalorii, aby wykonywać swoje zwykłe funkcje podtrzymujące życie, głoduje. Dzieje się tak, jeśli spożycie pokarmu jest poważnie ograniczone lub jeśli organizm człowieka nie jest w stanie strawić pokarmu i wchłonąć składników odżywczych.
Nasze ciało, drastycznie pozbawione kalorii, zaczyna funkcjonować inaczej, aby zmniejszyć ilość spalanej energii. Jeśli odżywianie nie zostanie przywrócone, głód prowadzi do utraty życia.
Poważnie ograniczone spożycie pokarmu może skrócić długość życia.
Niedowaga, czyli wskaźnik masy ciała (BMI) poniżej 18,5, wiąże się z niedożywieniem i szeregiem schorzeń, które mogą skrócić średnią długość życia. Należą do nich upośledzenie układu odpornościowego, problemy trawienne i nowotwory. Badanie z 2018 r. wykazało, że BMI poniżej 18,5 może skrócić życie średnio o 4,3 roku w przypadku mężczyzn i 4,5 w przypadku kobiet.
W ciągu pierwszych pięciu dni głodówki osoba może stracić 1–2 kilogramy dziennie, ale z biegiem czasu utrata masy ciała będzie wolniejsza, ponieważ organizm przystosuje się do równoważenia nowego poziomu energii. Gdy głodujący straci 10 proc. swojej wagi lub będzie miał BMI wynoszące 16,5 lub mniej, pojawia się ryzyko powikłań wynikających z głodu.
Skutki uboczne głodowania. Niektóre są odległe w czasie
Gdy organizm nie otrzymuje pokarmu, wiele jego układów zaczyna szwankować. Pozbawienie się jedzenia powoduje szereg reakcji organizmu. Skutkuje to m.in:
- omdleniem i osłabieniem
- odwodnieniem
- bólami brzucha
- zawrotami głowy
- zmianami poznawczymi
- spadkiem ciśnienia krwi
- powolnym biciem serca
- zmianami w funkcjonowaniu tarczycy
- zaburzeniami równowagi elektrolitowej
- zawałem serca
- niewydolnością narządów
U osób, które doświadczyły głodu lub bardzo ograniczonej ilości jedzenia, mogą wystąpić długoterminowe skutki niedożywienia w tym zły stan kości, osteoporoza, stres pourazowy czy depresja.
Ci, którzy odczuwają głodują przez dłuższy czas, nie mogą od razu zacząć spożywać normalnych ilości jedzenia. Aby uniknąć reakcji niepożądanych, zwanych zespołem ponownego odżywienia, organizm musi powoli wracać do jedzenia.
Skutki zespołu ponownego odżywienia mogą obejmować:
- schorzenia serca
- schorzenia neurologiczne
- obrzęki
- zaburzenia równowagi elektrolitowej.