Subskrybuj nas na Youtube
Pandemia dżumy z XIV w. uważana jest za najbardziej tragiczną pod względem liczby ofiar. Szacunki śmiertelności wahają się od 75 mln do 200 mln zmarłych. Apogeum czarnej śmierci w Europie przypadło na przełom lat 40. i 50. XIV w.
Międzynarodowy zespół naukowców badał próbki DNA pobrane od ofiar średniowiecznej epidemii dżumy oraz ludzi, którzy przeżyli tę epidemię. Naukowcy zidentyfikowali różnice genetyczne, które związane były ze śmiercią lub dawały szanse przeżycia.
Okazuje się, że te same geny, które wówczas stwarzały szanse na przetrwanie, obecnie związane są z większą podatnością na choroby autoimmunologiczne, takie jak choroba Crohna i reumatoidalne zapalenie stawów – dowodzą naukowcy z McMaster University (Kanada), University of Chicago (USA), Instytutu Pasteura (Francja) i innych ośrodków badawczych.
Zespół skupił się na stuletnim oknie czasowym przed, w trakcie i po pandemii dżumy, na obszarze Londynu. Pobrano ponad 500 próbek DNA. Dodatkowe próbki pobrano w Danii.
Naukowcy zidentyfikowali cztery geny, które aktywowały białka, chroniące przed patogenami pałeczki dżumy (Yersinia pestis). Ludzie, którzy byli w wieku rozrodczym, przekazali te geny kolejnym pokoleniom. Z czasem jednak geny dające większą odporność przeciwko dżumie okazały się odpowiedzialne za podatność na schorzenia autoimmunologiczne.