Skąd skierowanie?

Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe w sanatorium lub w szpitalu uzdrowiskowym wystawia lekarz tzw. ubezpieczenia zdrowotnego, czyli taki, który ma podpisaną umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na świadczenie swoich usług w danym roku lub pracuje w placówce, która ma taką umowę. Lekarz podczas takiej wizyty zleci dodatkowe badania specjalistyczne: dla dorosłych: OB, morfologia, mocz, RTG klatki piersiowej, EKG; dla dzieci: OB, morfologia, mocz, badanie kału na obecność jaj pasożytów.

Reklama

Lekarz powinien przesłać skierowanie do właściwego wojewódzkiego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia. Może to także zrobić sam zainteresowany. Na kopercie powinien znaleźć się dopisek „Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe”. Skierowanie musi być zaakceptowane przez fundusz. Zasadność wysłania pacjenta na leczenie uzdrowiskowe potwierdza więc lekarz specjalista w dziedzinie balneoklimatologii i medycyny fizykalnej lub rehabilitacji medycznej. Lekarz specjalista może dokonać zmiany kwalifikacji skierowania z leczenia sanatoryjno – uzdrowiskowego na leczenie w szpitalu uzdrowiskowym (lub odwrotnie).

Skierowanie powinno być rozpatrzone przez fundusz nie później niż 30 dni od daty wpłynięcia dokumentu do oddziału NFZ. Jedynie w uzasadnionych przypadkach (np. w celu uzupełnienia dokumentacji) termin ten może być przedłużony o kolejne 14 dni. O kolejności rozpatrywania skierowań na leczenie uzdrowiskowe decyduje data ich wpłynięcia do NFZ.

W trakcie oczekiwania na wyznaczenie turnusu pacjent może sprawdzić swój numer w kolejce, korzystając z przeglądarki skierowań dostępnej pod adresem: https://skierowania.nfz.gov.pl/, wpisując numer skierowania nadany przez wojewódzki oddział NFZ. Potwierdzenie terminu wyjazdu do uzdrowiska powinno trafić do pacjenta nie później niż 14 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia kuracji.

Kto ma za darmo? Kto musi płacić?

Chory skierowany na leczenie w szpitalu uzdrowiskowym ma w nim zagwarantowany bezpłatny pobyt (zakwaterowanie i wyżywienie). Dotyczy to także zabiegów i leków, które są zalecone przez lekarza. Musi jednak zapłacić za dojazd na miejsce kuracji.

O ile pobyt chorego w szpitalu uzdrowiskowym jest bezpłatny, o tyle w przypadku wyjazdu do sanatorium chory musi liczyć się z dodatkowymi wydatkami. Pacjent płaci za: przejazd do uzdrowiska oraz pokrywa część kosztów wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium.

Reklama

Wysokość opłat uzależniona jest od terminu pobytu – niższe opłaty pobierane są od 1 października do 30 kwietnia, wyższe natomiast w pozostałych miesiącach roku. Ich wysokość jest dokładnie określona w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 4 marca 2009 r. / Dz U nr 40 poz. 330/w sprawie leczenia uzdrowiskowego.

Kosztów związanych z wyżywieniem i zakwaterowaniem w uzdrowiskach nie ponoszą dzieci i młodzież: Dotyczy to tych osób, które: nie ukończyły 18 roku życia, uczą się i nie ukończyły 26 lat, są niepełnosprawne, są uprawnione do renty rodzinnej.

Wyjeżdżając na leczenie uzdrowiskowe osoby wyżej wymienione muszą mieć ze sobą ważną legitymację szkolną, studencką lub orzeczenie o niepełnosprawności w celu weryfikacji np. ich wieku lub niepełnosprawności. Fundusz nie płaci jednak za pobyt w sanatorium rodzica czy opiekuna dzieci.

Za okres pobytu na leczeniu uzdrowiskowym jest pobierana opłata uzdrowiskowa (tzw. opłata klimatyczna), której wysokość jest zróżnicowana w poszczególnych uzdrowiskach. Opłat miejscowych nie pobiera się od osób przebywających na leczeniu szpitalnym.

Do sanatorium na urlopie?

Aby wyjechać do sanatorium w terminie przewidzianym przez fundusz, należy liczyć się z koniecznością wykorzystania urlopu wypoczynkowego. Pobyt w sanatorium nie stanowi bowiem podstawy do uzyskania zwolnienia lekarskiego.

Inne zasady obowiązują w przypadku konieczności wyjazdu pacjenta do szpitala uzdrowiskowego. Po przyjęciu do niego pacjent powinien niezwłocznie powiadomić pracodawcę o przyczynie nieobecności w pracy i przedstawić – otrzymane w szpitalu uzdrowiskowym – zaświadczenie o rozpoczęciu pobytu. Po zakończeniu leczenia chory otrzymuje zaświadczenie usprawiedliwiające czasową nieobecność w pracy.

Wyjeżdżając na leczenie uzdrowiskowe należy zabrać: potwierdzone przez oddział NFZ skierowanie na leczenie, dowód tożsamości, aktualne dowód ubezpieczenia zdrowotnego, emeryci, renciści, bezrobotni – dowód na to, że są ubezpieczeni, np. odcinek renty, zaświadczenie z urzędu pracy, wyniki badań diagnostycznych, konsultacji specjalistycznych oraz kart informacyjnych z leczenia szpitalnego, które mogą mieć związek z pobytem w uzdrowisku, leki, które są stale przyjmowane przez kuracjusza.

Szpitale uzdrowiskowe za darmo

Uzdrowiskowe leczenie szpitalne dorosłych - bezpłatne - jest przeznaczone dla pacjentów po leczeniu szpitalnym.

Skierowanie na uzdrowiskowe leczenie szpitalne wystawia lekarz zatrudniony w klinice lub w szpitalu, w którym chory przebywał na leczeniu stacjonarnym, najpóźniej w dniu wypisania ze szpitala. Nie każdy pobyt w szpitalu jest wskazaniem do uzdrowiskowego leczenia szpitalnego.

Turnus trwa 21 dni z możliwością przedłużenia w uzasadnionych przypadkach medycznych na wniosek świadczeniodawcy kierowany do oddziału wojewódzkiego NFZ. Liczba zabiegów: nie mniej niż 3 zabiegi dziennie przez 6 dni w tygodniu, uzależnione od wskazań lekarskich.

Pacjent szpitala uzdrowiskowego nie ponosi częściowej odpłatności za koszty wyżywienia i zakwaterowania w szpitalu uzdrowiskowym. Pobyt w szpitalu uzdrowiskowym - w ramach zwolnienia lekarskiego.

Uzdrowiskowa rehabilitacja dorosłych w szpitalu uzdrowiskowym - bezpłatna - jest przeznaczona dla pacjentów po leczeniu szpitalnym.

Skierowanie na rehabilitację w szpitalu uzdrowiskowym wystawia lekarz oddziału szpitalnego po zakończonej hospitalizacji. Dla osób z wybranymi schorzeniami układów: kostno-stawowego, nerwowego, oraz po niektórych urazach - skierowanie wystawiają lekarze poradni specjalistycznej ortopedycznej, neurologicznej, rehabilitacyjnej lub reumatologicznej.

Turnus trwa 28 dni z możliwością przedłużenia w uzasadnionych przypadkach medycznych na wniosek świadczeniodawcy kierowany do oddziału wojewódzkiego NFZ. Liczba zabiegów: nie mniej niż 5 zabiegów dziennie przez 6 dni w tygodniu uzależnione od wskazań lekarskich. Pacjent nie ponosi częściowej odpłatności za koszty wyżywienia i zakwaterowania w szpitalu uzdrowiskowym. Pobyt w szpitalu uzdrowiskowym - w ramach zwolnienia lekarskiego.

Uzdrowiskowe leczenie szpitalne dzieci (od 3 do 18 lat) – bezpłatne. Skierowanie wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego.

Turnus trwa 27 dni z możliwością przedłużenia w uzasadnionych przypadkach medycznych na wniosek świadczeniodawcy kierowany do oddziału wojewódzkiego NFZ. Liczba zabiegów: nie mniej niż 3 dziennie przez 6 dni w tygodniu w zależności od wskazań lekarskich.

Jak długo czekamy i kto ma pierwszeństwo

Niestety, czas oczekiwania nie jest krótki. Obecnie na wyjazd czeka się do 15 miesięcy (z blogów internetowych wynika nawet, że do 2 lat). Do 8 miesięcy trzeba poczekać na leczenie poszpitalne oraz rehabilitację poszpitalną. Dzieci w wieku od 3 do 6 lat jadące z opiekunem oraz dzieci od 6. do 18. roku życia czekają na miejsce również do 8 miesięcy. Uczniowie szkoły średniej muszą jechać do sanatorium podczas wakacji. Pozostali mogą korzystać z leczenia sanatoryjnego przez cały rok (mają zagwarantowaną możliwość nauki).

Miejsca i terminu wyjazdu nie możemy wybrać sobie sami. Decyduje o tym lekarz balneolog z NFZ, analizujący skierowanie. Pamiętajmy, że ma on prawo odmówić leczenia uzdrowiskowego. O tym, kiedy pojedziemy i dokąd, NFZ musi nas zawiadomić najpóźniej na 14 dni przed wyjazdem (informacja wysyłana jest listem poleconym).

Jak stanowią przepisy – program rehabilitacji leczniczej skierowany jest do osób ubezpieczonych i uprawnionych do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego po ustaniu tytułu do ubezpieczenia chorobowego lub wypadkowego, pobierających rentę okresową z tytułu niezdolności do pracy rokujących jednocześnie odzyskanie zdolności do pracy po rehabilitacji, oraz do tych, którzy zagrożeni są całkowitą lub częściową niezdolnością do pracy.
W pierwszej kolejności wysyłani są ubezpieczeni zagrożeni całkowitą lub częściową niezdolnością do pracy. A więc pracownicy, w których przypadku lekarz stwierdził, że brak leczenia lub rehabilitacji może spowodować utratę zdolności do pracy.

W przypadku chorych przebywających na zasiłku chorobowym lub świadczeniu rehabilitacyjnym musi być spełniony jeden warunek - lekarz orzecznik musi stwierdzić, że mają oni szansę na powrót do pracy.

ZUS przyzna sanatorium także osobom pobierającym rentę okresową z tytułu niezdolności do pracy.

Jedziemy do sanatorium na własny koszt

Potencjalnych kuracjuszy - zwłaszcza osoby starsze - przerażają formalności. Trzeba zrobić wiele badań, niejednokrotnie dwa razy, gdyż wykonane podczas wystawiania skierowania, zazwyczaj są nieważne w chwili wyjazdu,

Zniechęca też świadomość, że gdy wniosek zostanie odrzucony, nie ma formalnej możliwości odwołania od takiej decyzji. Na dofinansowany wypoczynek czeka się wiele miesięcy, bo lista chętnych jest bardzo długa. Poza kolejnością mogą być kierowani jedynie pacjenci tuż po leczeniu szpitalnym, wysyłani przez szpital. Chory, a nawet jego lekarz prowadzący, nie ma wpływu na termin i miejsce wyjazdu.

Osoby, które chciałyby wyjechać wspólnie z bliskim, nawet lecząc się na to samo schorzenie, nie mają na to większych szans. Bywa, że NFZ rozpatruje pozytywnie taką prośbę (trzeba dołączyć dodatkowy wniosek w tej sprawie), ale rzadko, najczęściej w sytuacji, gdy prośba dotyczy małżeństwa, jeden z małżonków skończył już 65 lat lub ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności.

Plusy wyjazdu na własną rękę to po pierwsze - sami decydujemy o tym, dokąd pojedziemy. Po drugie – sami wybieramy termin. Po trzecie wreszcie – możemy wybrać takie sanatorium, które w stu procentach odpowiada naszym oczekiwaniom.

Mówiąc o zaletach, warto też wspomnieć o wadach bycia kuracjuszem na własną rękę. Jedną z największych są wysokie (co najmniej pięciokrotnie wyższe niż w przypadku sanatorium NFZ-owskiego) koszty pobytu w ośrodku rehabilitacyjnym czy w spa. I tak na przykład cena za dobę w jednoosobowym pokoju w sanatorium wynosi ok. 100 - 160 zł. Najczęściej w kwocie tej mieści się koszt zakwaterowania, wyżywienia, opieki medycznej i trzech zabiegów (do indywidualnego uzgodnienia) dziennie w dni powszednie. Za resztę usług rehabilitacyjnych, z których chcielibyśmy skorzystać, musimy zapłacić oddzielnie. Rozpiętość cen zależy od ośrodka, w którym wypoczywamy, a także od rodzaju zabiegu.

Odpłatność za pobyt w sanatorium zależy od terminu pobytu (latem zapłacimy więcej) oraz standardu miejsca zakwaterowania. Chcąc obliczyć koszt pobytu, musimy pomnożyć liczbę dni określonych w skierowaniu na leczenie uzdrowiskowe przez odpłatności za jeden dzień pobytu. Opłata jest pobierana w dniu rozpoczęcia leczenia. Najdroższy jest okres od 1 maja do 30 września, natomiast od 1 października do 30 kwietnia jest taniej.